میزبان

ما با فرا خواندن خویش به سوی کسی که از ما به ما نزدیک تر است ،

می کوشیم تا (خود خویشتن )را که از یار سرمدی دور شده است ، به

جانب او فرا خوانیم .(او)( حضور مطلق) و (حاضر هماره) است و این

ماییم که به تناسب و به مراتب سرگرمی و غفلتها یمان ، از او غایبیم ....